Het is zo lang geleden dat ik hier een update geplaatst heb maar nu heb ik er eentje en wat voor een!
Sinds een dikke week ben ik een mama. Van een prachtige dochter. Een klein groot wonder dat gepaard ging met heel wat zorgen.
Het begon met de vrees dat door de chemotherapie mijn vruchtbaarheid serieus verminderd was. Gelukkig hernam mijn menstruatie en konden we 'eraan beginnen.' Ook al werd het hier en daar afgeraden omdat het nog maar een jaar na de diagnose was, maar we waren er zo klaar voor. Al van voor de diagnose wouden we een kindje. Plots kwam na 5 maanden proberen het blijde nieuws dat ik in verwachting was maar dat moesten we na 8 weken alweer opbergen. Het hartje klopte niet meer en ik moest een curretage ondergaan. Zoveel verdriet, het leek alsof er geen einde aan kwam. Ik begon al te geloven dat dit niet voor mij was weggelegd.
En dan, wanneer ik er bijna de brui had aangegeven, een dag voordat we op (uitgestelde) huwelijksreis vertrokken, was daar weer een tweede streepje op de predictor. Dat streepje ligt hier nu, na 9 soms wel lange bange maanden, vredig te slapen in haar bedje...
Na een ingeleide maar O zo mooie bevalling begon natuurlijk de uitdaging waarover deze blog ook gaat. Mijn borst(en) en de baby...
2015 was het jaar waarin ik veel aan mijn borsten heb gedacht, wist ik veel dat dat peanuts was vergeleken met hoeveel ik nog over mijn borsten ging nadenken!
Voor de bevalling wist jammer genoeg niemand hoe mijn geopereerde en bestraalde kant ging reageren en gingen we maar van het beste scenario mogelijk uit. Er zou wel melk uitkomen... En anders, vrouwen kunnen ook wel met 1 borst voeden.
Tijdens de zwangerschap voelde ik precies wel al aan dat het daar met die linkerborst niet van een leien dakje zou lopen. Terwijl er rechts duidelijk een evolutie was in hoe mijn borstweefsel zich voorbereidde (groter tepelhof, af en toe lekkage van voormelk) leek het links volledig stil te blijven.
Vermits niemand me kon zeggen wat er uiteindelijk zou gebeuren met die linkerkant gaf ik het een kans en dus legde ik de baby zowel rechts als links aan aan de borst om te eten, ze deed dat goed, hapte mooi aan, 'een natuurtalentje' zeiden de kraamverzorgsters. Maar uiteindelijk belandde we in het worst case scenario. Ze huilde, ze sliep niet, ze was erg geel... het werd een gevecht om ze links aan te leggen. Door de operatie zijn er zenuwen doorgesneden waardoor mijn tepel niet samentrekt (zoals wanneer je kippenvel hebt van de kou) en de bovenste helft van die kant is gevoelloos. Leuk was het dus niet, voor geen van beiden, om ze daar te laten drinken.
Ik bleef proberen maar ik ontdekte
door te kolven dat uit mijn 'slechte' borst letterlijk per keer dat ze aanligt 3 drupjes komen. En de 'goede' kant bleek de boze stiefmoeder te zijn want die deed alsof er iets uitkwam maar dat bleek achteraf ook lang niet genoeg om ze te verzadigen.
Resultaat: onze eerste nacht thuis werd een ramp. De baby bleef huilen en belandde in een huilkramp. Toen ze al schreeuwend in men armen hing voelde ik me zo machteloos. We besloten de vroedvrouw van wacht te bellen en die raadde eerst aan om ze te voeden met een lepeltje waar ik letterlijk de melk moest induwen. Maar er kwam niets, noppes, nada! Ook niet rechts. Daar zat ik dan midden in de nacht, in m'n onderbroek, te huilen samen met haar. Uiteindelijk is mijn man, de superheld, naar de apotheek van wacht gereden om melkpoeder. Waarna ze als een roos sliep! Natuurlijk overspoelde een golf van schuld me, ik had mijn klein mensje bijna uitgehongerd die eerste nacht(en)... :(
Ik vind het zo moedig van elke vrouw die borstvoeding geeft. En ook al staat de borstvoedingsmaffia niet aan mijn deur en heb ik een super team van vroedvrouwen die mijn keuzes respecteren en meezoeken naar antwoorden, ik voelde de druk van buitenaf. Dat ik MOET borstvoeden en dat kunstvoeding not done is. Dat een flesje geven die eerste dagen schandalig is (als je
naar de site van nutrilon surft komt er eerst een banner waarin staat dat borstvoeding het beste is...) dat je moet proberen tot je tepels er bijna afvallen en je huilt van de pijn. Blijven aanbieden en lijden. Alsof ik gestraft werd dat ik die borst wel nog heb. Als ze geamputeerd was, dan was het wel Ok om flesje te geven?? Als mijn oncologe gezegd had, dat zal niet meer werken. Hadden ze me dan gerust gelaten?
Nu kan ik gaan liggen nadenken en analyseren waar het fout is gelopen. Bij de opstart? (Luisterde iemand naar mijn verhaal?) De begeleiding in het ziekenhuis? (Jaja 'Het zal wel lukken') Mag je wel in het KIK (Kort In Kraamkliniek ,idee van ons Maggie...)traject belanden met een zwaardere medische voorgeschiedenis? te weinig back up? (Had iemand me niet kunnen aanraden om flesjes en melkpoeder klaar te hebben staan?) Wanneer ik terugdenk aan die eerste dag en nacht vind ik dat het wel een beetje traumatiserend was.
Ik probeer het achter me te laten want uiteindelijk wil ik dat mijn klein mensje tevreden is.
En dat ik als een wrak 's nachts bij een nachtlampje elk drupje melk bijeen zit te schrapen en te sparen uit die verdomde borst daar werd niemand beter van.
Dus nu beginnen we ons ritme te vinden, mét bijvoeding, afkolven en aanleggen.
De linkerborst is officieel ontslagen uit haar voedingsfunctie. Je ziet nu ook na een paar dagen dat mijn rechterborst een pak groter is, links beweegt er niets. Ik ben nu asymmetrisch... Haha. Alleszins mijn onnodig schuldgevoel is grotendeels verdwenen als ik haar gelukzalig snoetje zie na een flesje.
Volgend consult bij de gynaecologe ga ik zeker mijn verhaal doen en hopelijk help ik er dan misschien een jonge toekomstige mama mee die ook wil borstvoeden na kanker. En anders heb ik hier toch maar lekker mijn hart even gelucht!
